De postbezorger krijgt een vast contract!

Wat een fantastisch nieuws! Alle (ruim) 1.000 postbezorgers met een tijdelijk contract zien zekerheid ontstaan. Een doorbraak! Gerechtigheid! Als we de media mogen geloven is dit een serieuze verandering in de arbeidsmarkt. In het bericht van de NOS las ik echter ook dat er 16.500 postbezorgers zijn. En ruim 1.000 hadden een tijdelijk contract. Ruim 16.000 werknemers zijn dus gewoon in vaste dienst?

En hoewel de vakbeweging euforie kraait, is de echte ‘winst’ in de context van de overspannen arbeidsmarkt uiteindelijk marginaal. Er komt immers geen werkgelegenheid bij, kwantitatief, noch kwalitatief.

Het enige is dat die 1.000 postbezorgers een vast contract krijgen, i.p.v. keer op een keer en tijdelijk contract. Het scheelt PostNL uiteindelijk een hoop (administratief) werk, want steeds mensen in en uit dienst laten gaan, kost een hoop tijd en energie. Tijd en energie die uiteindelijk ook niets opleveren.

De introductie van de postbezorger (in plaats van de traditionele postbode) startte eigenlijk al begin jaren ’90 van de vorige eeuw. Functies en rollen werden opgeknipt, terwijl ook het automatiseren van briefpostsortering vergaand werd doorgevoerd. Het doel was duidelijk: kosten besparen en aandeelhouderswaarde vergroten. Post was immers een bedrijf geworden en geen nutsvoorziening. Het liberaliseren van de postmarkt zou zorgen voor marktwerking en dan kwam alles goed.

De geschiedenis heeft anders uitgewezen. De postmarkt bleek uiteindelijk helemaal geen markt. Er waren te weinig spelers en de volumes daalden veel sneller dan zelfs in de somberste scenario’s werd voorspeld.

Na het aanbieden van vaste contracten lijkt het vervolgens gerechtvaardigd om de betrokken werknemers nu ook voor meer uren in dienst te nemen. Immers, van het aantal uren dat men in deze banen werkt, in combinatie met het (lage) uurloon, kan men geen volwaardig inkomen genereren. Maar PostNL is nog steeds beursgenoteerd, de marges op briefpost zijn nog steeds (te) laag en het zal in veel gevallen fysiek niet mogelijk zijn om full time post te bezorgen. Dat gaat dus niet gebeuren.

De oplossing voor het probleem van een volwaardig inkomen voor deze grote groep postbezorgers dien je dus op andere, meer innovatieve, manieren moeten vormgeven.

Hoe dan? Andere sectoren schreeuwen om arbeidskrachten. Waarom niet de combinatie maken met de functie van postbezorger enerzijds en een andere baan anderzijds? Nieuwe wetgeving (Implementatie Europese Richtlijn Transparante en Voorspelbare Arbeidsvoorwaarden) zorgt ervoor dat PostNL geen verbod op nevenwerkzaamheden meer mag uitvaardigen.

2 Deeltijdbanen in verschillende sectoren, waarbij in beide gevallen een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd en een fatsoenlijk salaris de uitgangspunten zijn. Zo moeilijk is dat toch niet?