Storm in de polder!

Storm in de polder!

Vakbonden roeren zich en dat is niet onbegrijpelijk.Er is krapte op de arbeidsmarkt, maar toch staan nog steeds (grote) groepen langs de zijlijn. Het (financieel) overheidsbeleid is er niet op gericht om het uitgangspunt ‘werken moet lonen’ ook daadwerkelijk handen en voeten te geven en van hyperinflatie schrikken we niet meer.

In dit artikel kunt u bijvoorbeeld lezen dat een nieuwe cao bij PostNl nog wel even op zich laat wachten. Wel een erg opvallende wat mij betreft: hoe hoger de loonschalen, hoe lager de procentuele loonsverhoging. Dit soort nivellering hebben we al decennia niet gezien. Als dit het antwoord is van PostNl om de kloof tussen arme en rijk in Nederland te dichten, dan hebben ze er werkelijk helemaal niets van begrepen.

We zien zelfs dat vakbonden zelfs weer meer leden inschrijven dan voorheen. En dat is echt al een tijdje geleden. De stelling dat actiebereidheid en actievoeren ook automatisch tot hogere lonen leidt, trek ik in twijfel. Als je de 2 grote cao’s die onlangs zijn afgesloten (bij de NS en in de Metalektro) naast elkaar legt, zie je dat ze elkaar weinig ontlopen. En daar waar bij NS nog een aantal dagen gestaakt werd, was dit bij de Metalektro niet het geval. Of die staking daarom zin had?

Ook opvallend in cao-land zijn de acties binnen de Jeugdzorg. Hier gaat het niet in de eerste plaats om de centjes (een cao ligt er al), maar om een andere, meer wezenlijke vraag: willen wij ons systeem van Jeugdzorg overeind houden, dan moet er fundamenteel en hard worden ingegrepen. En alhoewel we hier een (alternatieve) vakbondskracht zien (wel acties, geen stakingen) blijft het vanuit Den Haag muisstil. Misschien dan toch ‘een tandje erbij’?

Ergo: storm in de polder. En die gaat voorlopig nog niet liggen.